We hebben met onze fractie door de jaren heen reeds meermaals geïnterpelleerd over Hotel du Louvre, het erfgoedgebouw in de Karel Janssenslaan. En we blijven dit doen, zolang er geen oplossing komt voor dit gebouw dat met medeweten en impliciete steun van het stadsbestuur is uitgegroeid tot een stadskanker, zoals schepen Claeys het zo treffend verwoordt.   Midden september werd het stadsbestuur teruggefloten na haar beslissing om een sloopvergunning aan de eigenaar uit te reiken. Het dossier zat muurvast en de Stad in een heel oncomfortabele positie. De eigenaar bood zelf een oplossing door de lopende bouwaanvraag in te trekken en zo alle procedures te laten stilvallen.

Bij onze vorige interpellatie over het dossier bleek al dat de Stad verveeld zit met dit dossier: er zijn een aantal ondoordachte beloftes gemaakt die nu niet na te komen blijken. Men heeft niet verder gekeken dan het gewin op korte termijn en mag nu, twee legislaturen verder, nog steeds op de blaren zitten. Die kortetermijnvisie die we in verschillende beleidsdomeinen zien wordt hier opnieuw pijnlijk geïllustreerd.

Maar de vraag stelt zich: wat nu? Het spreekt voor zich dat iedereen in dit dossier gebaat is met een oplossing. Dat heeft onze burgemeester gesuggereerd in het erfgoeddebat naar aanloop van de verkiezingen van 2012 toen hij stelling innam tegen de sloop van het gebouw. Titelvoerend schepen Bart Tommelein zou dit ook oplossen, weliswaar met een andere uitkomst voor ogen. Schepen Kurt Claeys zou hierop verder bouwen en leidde ons tot het punt waar we nu zijn.

Maar waarom komt het dan niet? Vandaag, met alle procedures terug naar af, willen we heel expliciet een vraag stellen aan het stadsbestuur. Wat weegt door: het belang van de eigenaar of dat van de Oostendenaar? Dat er nu geen enkele procedure lopende is, is een gouden kans voor dit bestuur. Want de Stad had zich in een onhoudbare en partijdige positie gemanoeuvreerd en nu kan men in dit dossier starten met een blanco blad. Een krachtig bestuur zou nu onverwijld in dialoog gaan en duidelijke randvoorwaarden opleggen voor de renovatie van het gebouw. Louter in het belang van Oostende. Want laat ons wel wezen, het is niet aan de Stad om de oefening te maken of de bouwheer wel voldoende winst zal maken op het project. Dialoog is belangrijk, maar finaal moet de bouwheer zelf beslissen of dit voldoende rendabel is. De Stad moet helder zijn in haar communicatie en de eigenaar aanzetten om het gebouw te renoveren, volgens onze voorwaarden, ofwel om het gebouw van de hand te doen. Verder verkrotten is geen optie.

Groen wil de werken zien starten voor het einde van deze legislatuur en vraagt het stadsbestuur actief te bemiddelen bij de eigenaar om of een nieuwe koper te vinden, of het gebouw te renoveren met respect voor de bestaande elementen. Het heeft lang genoeg geduurd. De Oostendenaar verdient antwoorden en een standpunt. Het wordt tijd dat de Stad kleur bekent.

We kijken dan ook uit naar uw antwoord op volgende vragen:

-    Zijn met de eigenaar reeds concrete afspraken gemaakt na het intrekken van de bouwvergunning? Welke stappen werden reeds genomen door de stad?

-    Wat is het uitgangspunt van de stad in de hernieuwde besprekingen? Wordt de voorkeur nog steeds aan afbraak gegeven, of zal de stad aansturen op renovatie?

-    De Stad heeft door de jaren heen geen mooi beeld gecreëerd van het erfgoedbeleid. Er is een schijn van partijdigheid die keer op keer werd bevestigd. Bent u als bestuur bereid om dit van u af te schudden en eindelijk te doen wat iedereen verwacht? De druk moet verhoogd worden. Zal de stad erop toezien dat er leegstandtaks wordt geheven, nu geen enkele procedure hangende is?

Natacha Waldmann